*Blog: Herdenken, gehandicapten en oorlog

Als je met z’n tweetjes gaat, wil je toch ook met z’n tweetjes bij elkaar blijven. Ook als je met een groepje bent, wil je ook bij elkaar blijven. Ik denk een normale behoefte. Tenzij je een ander doel hebt. En er is dan ook niemand die tussen jullie 2 in komt of als een olifant door de groep stampt om jullie uit elkaar te drijven.

Als je met een groep rolstoelers bent, is het onmogelijk om dit te bereiken zonder hulp. Mensen reageren ongeduldig of je krijgt een sneer, ze willen je inhalen of door je heen lopen en als je in een stoet bent dan respecteren ze je plek niet, uiteindelijk is het de loper die wint en beland je als rolstoeler achterin.

Daarom stoppen wij veel energie in de organisatie vooraf om het PGZO mee te laten doen aan de herdenking.

In 2010, toen ik net voorzitter was, deed ik voor het eerst alleen mee. Want het PG&O (zo heette het toen) deed niet eerder mee aan de herdenking. Sandra Jungman (de ex-voorztter) ging wel maar als persoon. Ik dacht het moet niet zo.

In 2011 was ik er met Ronald en Sandra en sinds 2012 met een grotere groep.

Maar het kost inzet om de mensen zover te krijgen. Om de eenheid te borgen moeten vooraf de mensen opgeroepen worden, pratend bellend en mailend. Ook moet ik erop toezien dat we als eenheid zichtbaar zijn daarom heb ik onze plek in de stoet en op het plein aan de organisatie voorgelegd. Want het heeft weinig zin om de groep te mobiliseren als wij er toch niet als groep kunnen zijn. Gelukkig toont het 4 en 5 Comité zich welwillend en werkt mee.

In de stoet lopen er vrijwilligers mee die ervoor zorgen dat de groep bij elkaar blijft. Ronald heeft in overleg met de scouting ervoor gezorgd dat ze rekening houden met de op/afrit. Op het plein hebben wij een plek waar de hele groep op kan (met oprit). En we zorgen ervoor dat de hele groep een rondje rondom het monument maakt na de kranslegging. Zodat iedereen het gevoel heeft erbij te horen.

Vorig jaar begonnen we met deze werkwijze. Dat kwam niet zomaar tot stand. Met 4/5 mei comité zijn wij een samenwerking aangegaan op het gebied van toegankelijkheid.

 

 

 

Maar hoe kwam het zover? Lang verhaal zet je schrap.

 

Er was wat geld over bij het stadsdeel. Of wij misschien een goede bestemming er voor wisten?, mailde een stadsdeelambtenaar naar ons. Ronald legt de vraag aan mij voor. Ik zei “laten ze de bestrating van het fietspad voor winkelcentrum Holendrecht ook aanpakken want dat is een gevaarlijk stuk voor rolstoelers (ik noemde het de bonerkiller) en de openbare ruimte rondom het monument kan ook wel een opknapbeurt gebruiken”. Ik vertel de details erbij over de slechte plekken. Ronald speelde het door en had daarna een afspraak met de ambtenaar om langs de genoemde plekken te lopen.

 

De vraag speelde zich af in de tijd dat WC Holendrecht werd opgeknapt. Wij zijn daar ook bij betrokken, met een goed eindresultaat. Ronald legde ook deze kwestie aan mij voor, ik zei daar moet je Brenda bij betrekken. Brenda woont daar en weet veel van de buurt. Ronald en Brenda deden een schouw, op een aantal punten haalden ze mij erbij, en gezamenlijk kwamen we tot een advies naar het stadsdeel.

 

V.w.b. de vernieuwde OR rondom het monument, iets viel me op: de inrichting was zodanig dat ik voorzag dat onze groep in moeilijkheden zou komen door de inrichting, tijdens de herdenking.

 

Ik wist dat Lauri nu in het comité zat en toen ik haar een keertje sprak vroeg ik hoe wij het aan hen konden voorleggen. Ze zei dat ze ons zou uitnodigen voor een vergadering. Het gebeurde.

 

In de vergadering legde ik de kwestie voor met het voorstel dat wij met behulp van het ontwerp een advies konden geven over de verdeling van de ruimte tijdens de herdenking. Ons advies zou dan ook eventueel bij vergunningaanvraag te gebruiken zijn.

 

Ronald vroeg de tekening op en ik trommelde de achterban op om de plek te beoordelen. Van het resultaat maakten Ronald Berend en ik het advies. Op de tekening hadden wij de verdeling van de ruimte, ingetekend. Dit stuurden wij naar het comité. Zij beoordeelden ons voorstel en grotendeels werd het overgenomen. En zo kwam de tekening in handen van het comité.

 

We hadden ook besproken dat wij dit keer met de tocht mee wilden maar dat er wel wat aanpassing nodig was om de groep bij elkaar te houden en dat mensen onze plek zouden respecteren. Daar hebben we afspraken over gemaakt. En zo werd het ook uitgevoerd.

Dankbaar voor alle medewerking! 

 

 

Overigens zijn wij nog steeds in Holendrecht bezig met de toegankelijkheid in samenwerking met Stadsgenoot maar dat is een ander lang verhaal. 

Nu maakt PGZO geschiedenis met herdenken.

Vergeten strijders

PROMO "De vergeten strijders van Oranje"

Een bijdrage van een Surinaamse filmmaker om bekendheid te geven wat de rol is geweest van Surinaamse helden tijdens WO2. Dit is in Nederland haast niet bekend en wellicht dat de Nederlandse samenleving hiervan kan leren.

 

RTV Rijnmond Leo Lashley, Segundo Ecury en George Maduro.

 

Enkele surinaamse strijders die nooit erkenning hebben gekregen voor hun bijdrage tijdens de Tweede wereld oorlog.

 

De Marokkaanse militaire bijdrage aan de strijd tegen nazi-Duitsland 1940-1945.

Foto diavoorstelling op YouTube

Film tocht en kranslegging

Stille tocht


Gehandicapten in oorlog

N.a.v. deze blog over een monument in Berlijn voor vermoorde gehandicapten, ben ik me nog bewuster geworden van het belang van herdenken van oorlogsleed of misdaden tegen de menselijkheid. Dat is wat 4 mei voor mij betekent.

Mede dankzij deze berichtgeving voelde ik me geïnspireerd om ook in Amsterdam Zuidoost bij het comité 4/5 mei, hier aandacht voor te vragen.

 

Handicap en oorlogsleed zijn onlosmakelijk aan elkaar verbonden. In een oorlog zijn zij de zwaksten.

 

De lijst is oneindig want elke oorlog brengt gehandicapten voort maar ik licht deze eruit #Sierra Leone.

 

Gehandicapte veteranen hebben voor vrijheid gevochten.

 

Wisten jullie dat het dodelijke gas die de nazi's gebruikten eerst op gehandicapten werd uitgeprobeerd. Voor de nazi waren gehandicapten niets waard http://www.jhsg.nl/van-onze-man-in-berlijn-040113/

 

Mede daarom vind ik herdenken nog belangrijker. Om ook hen niet te vergeten.

Mede daarom doe ik nu heel veel moeite om onze groep te mobiliseren om ook naar de herdenking te gaan. Want als wij niet zichtbaar blijven, wordt dit leed al helemaal vergeten.

 

De herdenking gaat ons allen aan.

 

Het antwoord van het Amsterdam's Zuidoost comité 4/5 mei:

 

Beste Caroll en andere leden van het platform gehandicapten  Zuidoost,

 

Het Naziregime heeft naast de grote groepen joden, zigeuners en homoseksuelen inderdaad ook andere specifieke groepen gediscrimineerd, vervolgd en gedood. Dat jullie aandacht vragen voor gehandicapten is een juist punt. Wij willen deze vraag van jullie dan ook niet negeren.  

Wij hebben ons echter de vraag moeten stellen in hoeverre wij bij de algemene lokale herdenking in Zuidoost de verschillende specifieke groepen evenwichtig tot hun recht kunnen laten komen. Wij hebben ons de afgelopen jaren ingezet om op 4 mei de aandacht voor de slachtoffers van de oorlog in Europa te verbreden naar de slachtoffers die elders in de wereld en met name in het voormalige  Nederlands Indie en afkomstig uit “West" zijn gevallen, ook na de tweede wereld oorlog. Vanuit de bijzondere etnische diversiteit in Zuidoost doen we daarmee gelijktijdig een appèl op andere comités.

Tegen deze achtergrond denken we dat de aandacht voor meer specifieke groepen op dit moment meer vanuit andere gremia geactiveerd kan worden. Wij denken daarbij in de eerste plaats aan het stedelijk 4/5 mei comité en het nationaal comité. Graag denken we met jullie mee en willen we jullie ondersteunen bij het in de nabije toekomst benaderen van deze organisaties.

 

Bestuur van het 4 en 5 mei comité Amsterdam Zuidoost, 

 

Met vriendelijke groeten

Stichting 4/5 mei Comité Amsterdam Zuidoost

E 4en5mei.zuidoost@gmail.com

Web 4en5meizuidoost.wordpress.com

Reactie schrijven

Commentaren: 0

Some pictures of me and

Ronald en Caroll
Ronald en Caroll